Het is half tien, zondagavond. Ik hang uit mijn raam in de Haarlemmerstraat, hartje Amsterdam.
Ik zie in een halfuur zeker tien Deliveroo-achtigen, met en zonder bezorgtassen. Drie mensen met een hond. Eén zingende zwerver. En acht mensen lopend en te fiets die vast op weg zijn naar het ziekenhuis of iets anders urgents. Wat vooral opvalt is de afwezigheid van het geraas van auto’s.
Solokunst
Ik ben blij met dat handjevol mensen. Het is te stil. Te leeg.
Een nikserig einde van een weinig uitbundig weekend. J miste Paradiso. Ikzelf moest steeds denken aan het flamencofestival dat al maanden met grote letters in mijn agenda stond. J had eigenlijk bij een festival op Schiermonnikoog zullen zijn. Of anders waren we wel samen naar het Film Festival van Rotterdam gegaan. Nu wandelden we over het Museumplein wat voelde als één grote Tantaluskwelling: overal kunst en je kan er niet bij. Maar er waren in ieder geval nog wat mensen, aan het demonstreren (zaterdag: had met Rusland te maken). Het Leidseplein begint inmiddels als een spookplein te ogen, zo desolaat.
En ’s avonds maar weer met film en boek op de bank. Solokunst. Net als in Spanje. Zes jaar lang elke avond op de berg. Met dvd’tjes. De reden waarom ik er uiteindelijk weg moest.
Als ik niet zelf zou schrijven zou ik echt flippen. Ondanks mijn drukke werkleven, mijn vrienden, kinderen. Ik heb een parallelle wereld nodig, alleen in deze ene red ik het niet. Ik kan het niet goed uitleggen, het voelt claustrofobisch en te groot tegelijk. Als een brainfreeze. En het duurt nu al zo lang…
