Ik kreeg van J My Heritage cadeau. Hij nam er zelf ook eentje af.
Dan moet je je DNA opsturen in een pakketje. Iets met wattenstaafjes. Zodra de resultaten er waren gingen J en ik er samen gezellig voor zitten. Het had iets van de Staatsloterij: achter een schermpje gespannen afwachten, er flitsten allerlei mogelijkheden voorbij.
Finnenvrouw
We bleken allebei vooral West Europees. Logisch, maar toch fascinerend dat dat dan in je bloed gekomen is. Gelukkig waren er nog wel wat spannender voorouders geweest. Voor J kwamen die uit Engeland, zagen we. En bij mij juist van Schotland en Ierland. Dat beviel me wel. Ik heb bovendien een klein beetje Italiaans bloed en ook nog twaalf procent Fins bloed, wanneer was dat gebeurd? Ik voelde me meteen De Finnenvrouw uit het sprookje van Andersen, die is ‘klein en groezelig’, maar wel heel wijs, een soort tovenares. Samen met dat Ierse besluit ik dus nu dat ik officieel heksenbloed heb. In de vrouwelijke lijn.
En een ander kwart van mij is joods, dat weet ik natuurlijk ook door mijn stamboom: eeuwen van joodse voorvaderen.
Ze noemen het daar bij My Heritage je etniciteit – wat dus iets anders is dan je stamboom. Op een of andere manier sta ik nu in allerlei databases, ik krijg de hele tijd bericht van verre achterneven en -nichten.
Dat interesseert me verder niet zo, maar dat woord ‘etniciteit’ ineens wel, zeker in combinatie met het woord joods. Toch iets met overgeërfd trauma: nu weten ze me allemaal te vinden. En kunnen we dan nog wel onderduiken?
