Ik goot het beslag voor de Driekoningentaart in de vorm. En toen ging de oven stuk.
Mijn dochters zouden komen. En Dunya’s beste vriend Ben had alvast een kroon geknutseld, voor wie de boon zou vinden en koning zou zijn. Een van de dingen die ik meenam uit Spanje: het vieren van Los Reyes.
Macarena
Mijn favoriete buurvrouw was zangles aan het geven en mijn onderbuurjongen toevallig net verhuisd. Er zat niks anders op, dan met mijn rauwe taart de straat op, op zoek naar een ontvankelijke oven.
Die ik vond bij Coffeeshop Popeye. Er was toch bijna niemand, ik mocht, samen met een nieuwsgierige zwerfkat, de keuken in. Toen ik later terugkwam rook de hele coffeeshop naar verbrande cake, hun oven was duidelijk beter dan de mijne. ‘Ik denk dat hij nog steeds lekker is,’ schatte ik in. ‘Anders neem je toch gewoon een spacecake mee voor die kinderen,’ zei een verdwaalde klant.
De jongste van de kinderen moest onder de tafel zitten en zeggen wie welk stuk zou krijgen, zodat het eerlijk zou gaan met de boon. Toevallig was dat Ben en toevallig was hij ook degene die de boon had en zijn eigen kroon op kon zetten. Wat er toen moest gebeuren wisten we eigenlijk niet. Ben verordonneerde dat we samen de Macarena moesten dansen, wat we – afhankelijk per kind, met meer of minder enthousiasme deden.
‘Je moet de mensen van Popeye ook een stuk brengen,’ herinnerde de oudste dochter mij. Ik stak snel de straat over. Daar zaten de baas, het barmeisje en haar vriend in totale eenzaamheid naar de verlaten straat te staren. En, inderdaad, al op een stuk taart te wachten.
