Meestal ben ik best tolerant, dat wil ik in ieder geval graag zijn.
Even terug. Een paar maanden geleden werd ik gebeld of ik de communicatie wilde doen voor een groot flamencofestival. Dat wilde ik eerst niet maar toen zou het tijdelijk zijn en dat wilde ik wel.
Haatwoord
Tijdelijk werd wel wat langer en ik raakte, voor de tweede keer in mijn leven, in de ban van de flamenco. Dit festival was jong en avant-garde, ik verheugde me enorm op als straks als die toonaangevende artiesten echt naar Nederland zouden komen. Ik zag me al met de flamencodochter in de coulissen staan dansen.
Wat we niet verwachtten gebeurde steeds. Het festival werd kleiner en kleiner. Er werden voorstellingen verschoven, er werd besloten om maximaal vier mensen op het toneel de zetten, het haatwoord hybride deed zijn intrede. En uiteindelijk zelfs livestream. Dat vond ik moeilijk, maar ik probeerde, echt, me te verdiepen in hoe leuk dat kan zijn, we zouden het professioneel aanpakken, als een soort televisieshow.
Maandag gingen de affiches de wereld in.
En dinsdag was de persconferentie. Dat ‘niet vliegen’ bleef hangen, heel erg hangen. De theaters begonnen zich terug te trekken, wij vochten door. Maar woensdag moesten we alsnog alles cancellen, met bloedend hart. Sinds die dag heb ik hoofdpijn.
Voor mij zijn kunstfestivals en bijvoorbeeld ook boekwinkels 100% noodzakelijk. Anderen maken weer andere afwegingen, en dat vind ik prima. Echt!
Maar als je net je handjevol vliegtickets voor een paar artiesten uit Spanje hebt gecanceld en niet alleen die artiesten maar duizenden kijkers intens hebt teleurgesteld (er waren al veel kaartjes verkocht). En dan is er op Facebook weer een goede vriend ‘haha heel noodzakelijk’ toch in een vliegtuig gegaan, met foto’s van wijntjes op een zonnig ver terras. Dan wordt die hoofdpijn niet bepaald minder, nee.
