Windorgel

De zee.
De zus.

Achter ons het jaar dat alles anders werd.
31 december 2020. We lachten en huilden en dansten. Hadden de slappe lach. Praatten. In dat huisje aan zee dat er ook vorig jaar nog niet was.
En in de nacht dronken we. Speelden op het maanverlichte strand als kleine meisjes. Kusten als grote meisjes die twee trouwe mannen die steeds achter ons waren, zoals ze dat dit hele jaar waren.
Er waren flarden van gesprekken met passanten op dat strand. Sterretjes. Een lieve hond.
En de zee.
De zus.
De verte.