Ze is niet z’n uitslover. En nogal onnadrukkelijk. Niet zoals haar ouders.
En dus was die oudste dochter bijna ongemerkt afgestudeerd.
In de toren
Natuurlijk, er komt nog een master. Maar die fantastische scriptie waar ze maanden aan heeft gewerkt, die ligt er gewoon. Net als het cijfer dat ze ervoor kreeg: een 8,5. Daarmee opent ze deuren voor verder studeren, maar eerst gaat ze weer een beetje werken en – als het kan – reizen. Als er geen avondklok was geweest en al die andere dingen, was er mogelijk een bescheiden feestje geweest. Niet te groot, dat hoeft voor haar allemaal niet zo, echt niet.
Maar dan had ze buiten haar moeder gerekend! Haar ongelooflijk trotse, uitbundige moeder, die altijd alles wil vieren. Die dat lieve, hardwerkende kind het liefst had meegenomen voor een weekendje naar het buitenland.
Een nachtje in het leukste hotel van Nederland werd het, in de torenkamer. Met een dapper sprintertje erheen, ter plekke amper andere gasten. Eten op de kamer, met uitzicht over rivier, sneeuw, schepen en een vlammende lucht erboven. Een bed waar allemaal snoepjes op liggen en een enorm bad. In de nacht gaat het weer sneeuwen en heel hard vriezen, misschien komen we hier nooit meer weg, uit deze torenkamer, wie weet.
Dan blijf ik gewoon hier voor altijd wonen met deze bloeiende, boeiende vrouw. Lekker ook de tijd bevriezen.
