Ik richt mij nu direct tot de mannen

Mannen! Denk aan een dierbaar lichaamsdeel.

Een lichaamsdeel van jezelf dus, dat privé voelt, van jou en niemand anders. Waar je  van houdt, of op z’n minst op gesteld bent geraakt. Misschien wel issues mee hebt, maar toch of misschien juist daarom.

Bankschroef

Denk nu aan een grote bouwcontainer zonder ramen. Waar je in moet met een mondkapje voor en dan door moet lopen een soort claustrofobie-kast in, die ter plekke netjes voor je ontsmet wordt.
Dat je daarin dat ene lichaamsdeel moet ontbloten. En dan maar wachten, in die kast.
Tot de deur eindelijk opengaat. Daar sta je, half ontbloot. Vóór je een grote doktersmachine. Er is een lieve mevrouw in een witte jas, die neemt je in een soort houtgreep en duwt je tegen die harde, koude machine aan. Heel stevig. Dan grijpt ze dat dierbare lichaamsdeel van je en douwt dat tussen twee platen. Die platen werken als een bankschroef. Ze klemmen dat lichaamsdeel zo hard af dat je denkt: dat kan nooit goed zijn.  Als je zo vastgesnoerd staat, loopt de vriendelijke mevrouw weg. Ze zegt: ‘Niet ademen.’ En dan is er een zoemend geluid. Datzelfde doet ze nog drie keer, steeds vanuit een andere kant.
‘Klaar,’ zegt ze dan. Je mag je weer aankleden in dat kleine hok. Voor de deur staat het volgende slachtoffer al gelaten te wachten op de ontsmetting. Je dierbare lichaamsdeel doet nog zeker een uur pijn.

Mannen! Als jullie dit allemaal verplicht zouden moeten meemaken, niet een keer maar met een zekere regelmaat, zouden jullie dan niet  kapitalen investeren in andere, zachtere machines? In extra zorgverlofdagen voor je partners? Of desnoods in gratis kilo’s van de allerbeste chocola voor daarna?