Kan iemand nog jarig zijn als hij al dood is?
Mijn vader vond het een beetje gek, toch benoemden we de verjaardag van zijn broer gisteren. Ook waren er diverse berichtjes van mijn ooms vrienden. Wat gek genoeg heel verrassend was.
Veryuppen
Mijn oom had namelijk geen vrienden. Dat zei hij tenminste altijd. ‘Maar die en die dan?’ vroeg ik soms, ik herinnerde me namen van vroeger, van recent. Maar nee, dat stelde niet veel voor. De ene persoon was ‘alleen maar heel neurotisch’, de andere ‘kwam nooit meer’, met de volgende had hij ruzie. Er waren er natuurlijk ook al een aantal dood en de buurt was enorm aan het veryuppen. Kortom: een eenzaam bestaan voor een oude man alleen. Corona was de laatste druppel, hij wilde niet meer.
Daarom was ik zo verbaasd toen na mijn ooms dood er ineens een huis vol vrienden was. Lieve, leuke mensen met wie hij regelmatig afsprak, hoorde ik, of wekelijks mailde. Vrienden die hem behoorlijk goed bleken te kennen, gezellige buren, ze kwamen vaak bij hem aan huis. Ik vond ook stapels brieven van al die vrienden en met sommigen correspondeer ik tot aan de dag van vandaag nu zelf. Hoe kon dat? Waarom was mijn oom zo onaardig over al die mensen geweest, waar sloeg dat op?
Ik vond ook iets anders bij mijn oom. Boven zijn bureau hing bijgaand citaat (hij studeerde al jaren Arabisch, met de bedoeling de Koran te kunnen lezen, ooit). Nu hangt het bij mij en ik snap het elke dag een beetje meer.
Als je op een of andere manier niet meer gelooft in de wereld, de ander en al helemaal niet meer in jezelf. Dan, uiteindelijk, breekt je hart.
