Ik oefen in alleenzijn.
Niet dat ik mijn vriendinnen wil dumpen of mijn leuke vriend. Of minder tijd wil doorbrengen met de kinderen waarvan de jongste nog thuis.
Constructie
Maar om dat laatste gaat het. ‘Geen makkie, dat kan ik je vertellen’ dreigt een collega alvast, per heuse brief.
Dus ik oefen. Het is vakantie, maar de tijd dat dochter en ik dan samen naar Artis gingen of naar een museum in een onbekende stad, is patsboem voorbij – en dat komt niet doordat de musea dicht zijn. Het kind heeft een gezonde haast met uitvliegen. Er is het park, de koffietentjes overal, ja ook de coffeeshops, een fijnmazig netwerk van vrienden. Avondklok? Dan blijft ze gewoon ergens slapen.
Ik heb in mijn leven in totaal zeven jaar alleen gewoond: van mijn 18e tot mijn 25ste. Toen begon het samenwonen en daarna de constructie die gezin heet. Dertig jaar lang rekening houden met andermans schema’s, clubjes, lessen, dieetwensen, nachtritme, muziekvoorkeur, tv-voorkeur, vrienden, huisdieren, badkamerbezetting, schone was-behoefte, wcpapier-behoefte, pakketjes, spulletjes, ochtendhumeur, geur, smaak… En dus ook altijd verhalen om je heen, de chaos en dynamiek die als eten en drinken zijn voor mij.
Dat pleit voor snel samenwonen met de leuke vriend. Maar nee.
Als zij over een maand of drie weggaat. Dan huil ik natuurlijk.
Maar ook ontkurk ik een fles extra goede wijn, voor mij.
En dan zeg ik ‘Hallo Anna’.
3 reacties op “Oefenen”
Je laatste dochter het huis uit, dat huilt van binnen. Maar weet je wat het ergste is? De maanden die voorafgaan aan het afscheid. De tranen spuiten door je lijf, je neemt alles wat ze doet extreem scherp waar en toch ook weer door een waas van weemoed.
Het naderende afscheid hangt als een onheilspellende, niet afwendbare wolk boven je hoofd bij alles wat je doet.
Maar als het dan eenmaal voorbij is en de eerste onwennige, onzekere, kil aanvoelende weken voorbij zijn, blijk je veel sterker en positiever te zijn dan je ooit had durven denken. Je gaat zelfs steeds meer genieten van de momenten dat je weer even samen met haar bent. Je bent niet een stukje van je zelf kwijt, je wordt herboren als een zelfstandige vrouw uit een stuk, die super trots is op haar zelfstandige dochters en het leven opgewekt tegemoet ziet. (En ik spreek uit ervaring 🙂 )
Vrees niet, Anna, je gaat een mooi pad bewandelen.
Lieve Anne
Ik denk dat het je toch wel tegen zal vallen.Geniet er nog maar heel veel van.
En over een tijdje, als je uiteindelijk wél met die leuke man gaat samenwonen, zul je bij tijd en wijle terugverlangen naar die tijd dat je helemaal op jezelf woonde. Heerlijk alleen. En toch niet alleen, want iedereen is er nog. Maar alleen op jouw plek. Helemaal voor jezelf. Wedden?