En toen was er ineens die zeikrecensie.
Terwijl, het ging zo goed met het nieuwe boek, het regende complimenten.
Balans
Tegenover 1 kritische opmerking staan 5 of 10 complimenten voor het weer een beetje in balans is. Dat schijnt het brein vanzelf voor je te doen: veel harder aanslaan op kritiek.
Als je publiceert word je beoordeeld, daar moet je de ballen voor hebben. En het zonodig van je af laten glijden. Ik schrijf dit dus niet om huiliehuilie te doen over dat 1 zo’n lezer een werk van ruim twee jaar waar meerdere vakmensen goed tot zeer goed naar gekeken hebben, even hup om zeep helpt. Dat is een beetje teveel macht voor hem en trouwens, wat ben ik aan het doen? Ik wil helemaal geen verantwoording afleggen!
En ik wil al helemaal niet dat jullie (op Facebook) mij gaan troosten en relativerende dingen zeggen over die ene man en dat jullie het boek stuk voor stuk wél heel mooi… want dat weet ik wel. Echt niet doen hoor, dat voelt bijna nog sneuer.
Dit stukje schrijf ik omdat dat nou eenmaal is wat ik doe: opschrijven wat mij beweegt en bezighoudt, ook of misschien juist als mijn leven geen succesverhaaltje is en ik er in mijn eentje even heel hard van moet huilen.
