Toen ik zestien was richtte ik een vrouwenoverleg op. We bespraken feministische teksten en kwesties in een of ander links tehuis dat altijd naar groentesoep rook.
Weer huis draaide mijn moeder Coby Schreijer op de pick up: ‘Er is een land waar vrouwen willen wonen.’ Het waren duidelijke tijden.
Text me when you get home
Veertig (!) jaar later. Mijn dochter houdt voor school een speech over de fikse loonkloof tussen mannen en vrouwen. Naar aanleiding van de dood van Sarah Everard deelt ze op Instagram #textmewhenyougethome. En ik vraag me af: waarom gaat dit allemaal zo idioot langzaam?
Ja, er is een land waar vrouwen willen wonen. Waar ik niet met mijn dochter hoef te bespreken of het wel kan dat ze door het donker terug fietst in een kort rokje. Waarin ik niet ‘app me als je aankomt’ hoef te zeggen als ze weggaat – altijd. Waarin ik sowieso nooit meer bang hoef te zijn dat de dochters worden aangerand, fysiek of verbaal, een angst die eeuwig zachtjes sluimert. Waarin ik niet zoals laatst bij een congres meemaak dat de eerste vraag aan de enige vrouwelijke ondernemer is om iets te vertellen over haar ‘vrouwelijke, emotionele’ vorm van leiderschap. Waarin ik me niet hoef te verontschuldigen tegenover wildvreemde mannen op straat als ik niet tegen ze aan het lachen ben (‘niet zo chagrijnig schat’). Waarin ook de ‘niet alle mannen zijn zo’- mannen hun verantwoordelijkheid nemen voor het gedrag van hun sekse. Waarin sowieso al die oude witte mannen die nog steeds overal maar dan ook echt overal de touwtjes in handen hebben van hun tronen verdreven zijn. Een land dat geregeerd wordt door vrouwen, gemanaged door vrouwen, ontworpen door vrouwen, gerecenseerd en bezongen wordt door vrouwen. Ja, daar wil ik heel graag wonen.
Laten we om te beginnen allemaal gaan stemmen op een vrouw. En partijen die niet een vrouw als lijsttrekker hebben strafpunten geven. Hup!
9 reacties op “Een land waar vrouwen willen wonen”
Ja ik ga stemmen op een vrouw.Het is meer daar treurig dat meisje en vrouwen niet veilig over straat kunnen lopen. Niet de kleren kunnen dragen die ze willen want dan vragen ze er toch gewoon om .UU
Ja en het duurt al zo lang…. Dat is eigenlijk het gekste, dat er zo weinig verandert.
Net gestemd op een vrouw, zoals ik dat van mijn moeder geleerd heb. Het lastige is dat mijn minst empathische leidinggevenden de 3 vrouwen zijn in een lange rij met minstens 16 blanke mannen. Wellicht omdat zij zich 10x meer moeten bewijzen dan mannen op die positie.
Ik vind het altijd opvallend dat van vrouwen in topfuncties vaak wordt gezegd dat ze niet empathisch genoeg zijn. Dat hoor ik nou nooit over een man.
precies dat
maar er zijn ook echt goeie vrouwen te vinden, toch?
Mijn stem gaat altijd naar een vrouw.
Heel goed!
Nog nooit anders gestemd dan op een vrouw. Morgen gaat mijn stem ook weer naar een vrouw.