Kinderen knijpen

‘Als ik in het voorbijgaan even stiekem in jullie knijp, dan is dat om te checken of jullie echt zijn en niet achter een scherm zitten.’

Ik ben voor het eerst weer schoolschrijver, op een school met de mooie naam Al Jawhara. Het is inmiddels meer dan een jaar geleden.

10.000 kinderen

Als je schrijft voor en over kinderen is het noodzakelijk om af en toe even touch base te hebben. Vorig jaar stopte mijn werk als schoolschrijver halsoverkop, kon ik niet meer naar scholen en bibliotheken. Daarna heb ik nog wel zomerworkshops gegeven – daar is het boek ‘Hoe we het monster versloegen’ ontstaan. Dat boek is recent door Stadspas aan 10.000 kinderen uitgedeeld – waaronder dus precies de kinderen waar ik vandaag ben. Ze laten me allemaal trots zien hoe ver ze zijn met het lezen van de verhalen. Het is een tof begin van de dag, zelden was ik blijer om echte kinderen te zien – en vice versa. ‘Ze hebben zoveel gemist,’ verzucht meester Hamid.
Precies om die reden ga ik komende zaterdag de hele stad doorfietsen met een bakfiets met daarin een saxofonist en stapels van mijn boek Noorderlicht. Hoezo kunnen de kinderen niet naar mijn boekpresentatie? Dan breng ik het boek wel bij hen! Een simpel ideetje maar het is nog een enorm project. In het volgende blog -hopelijk- een verslag in geuren en kleuren.

De kinderen van Al Jawhara zijn nog wat te jong voor Noorderlicht en ik ben ook niet daar om promotie te maken.
Touch base. Aan het eind blijven ze plakken, niemand wil afscheid nemen. Er is een achtjarig schatje bij dat spontaan haar blote arm naar me uitsteekt. ‘Het mag wel, hoor.’ En op mijn verwarde blik: ‘Doe maar. Knijp maar.’