‘Dat je elke dag of in ieder geval elke week iets doet wat je nog nooit hebt gedaan,’ zeg ik tegen de saxofonist terwijl ik hem bijna op de tram laat knallen.
Als dank speelt hij nog maar weer een bemoedigend deuntje.
Joehoe
Ik gunde mijn boek een feestelijke start. En mijn lezers gunde ik mijn boek. Dus daar ging ik met de saxofonist bovenop een grote stapel boeken. In de bakfiets, de hele stad door vanaf de kinderboekwinkel. Onderweg alleen maar blije mensen, de muziek maakte van ons een soort rattenvanger van Hamelen.
Maar ja, die bakfiets. ‘Ik ben motorisch niet handig, maar ik kan het ook,’ had de eigenaresse gezegd. Kennelijk ben ik motorisch nog onhandiger. ‘Als ik van tevoren wist hoe moeilijk dit was, was ik zenuwachtiger geweest,’ riep ik de bak in terwijl we de drukke straten van Amsterdam over zwalkten en in het voorbijgaan op wonderbaarlijke wijze net geen auto ramden. ‘Joehoe,’ juichte de saxofonist onverstoorbaar. Twee keer liet ik ons met bakfiets en al omkukelen, mijn muzikant lachte en speelde door. Als het omgekeerd was geweest en ik zat voorin was ik echt niet zo blijmoedig gebleven. Het zweet liep in stralen over mijn rug, tegelijkertijd bibberde ik in de koude windvlagen tussen de zon door.
Toch was het geweldig, ook voordat we bij een garage de banden hadden opgepompt en het ineens veel beter ging. Al die blije mensen onderweg en vooral natuurlijk de lezers, zonder wie het nergens op slaat, zo’n boek. Een meisje had zelfs haar voordeur versierd.
En J maar meefietsen met de route en de telefoon en sowieso als bezemwagen. We bleven nog uren koud daarna. Gelukkig hadden we nog een fles champagne in mijn fijne huis vol bloemen.
Er komt nog een filmpje van, in geuren en kleuren, want we hadden een professionele camjo mee. En ja, nu is het dus zo ver. Het boek is de wereld in, het wordt op dit moment in veel huizen gelezen. Dag Noorderlicht, goede reis!
