Solo feestje

Ik heb er twee jaar naar uitgekeken. En toen ging het niet door.

Een boek waar je lang aan schrijft, waarin je verdwaalt en verdwijnt, waarin nogal wat zweet en tranen. Dat wil je feestelijk de wereld in schoppen.

Taart en champagne

Conny Palmen zelf zegt het: ‘Hoe ouder je wordt, hoe meer je moet vieren. Vier alles.’ En ja, wat had ik graag dit boek willen dopen met taart en champagne. We stelden het één keer uit en toen niet meer. Geen boekpresentatie voor Noorderlicht.
Vanaf morgen ligt het in de boekwinkel, op het bureau bij de recensenten, en kan je het dus overal bestellen. En zaterdag gaan we iets bijzonders doen. Dan ga ik op reis, met het boek, met muziek en met kinderen. Op afstand maar toch. Hoe – dat ga ik nog uitgebreid vertellen. Maar voor nu wil ik even stilstaan bij het moment dat normaal  gepaard gaat met rode wangen, drank, een nieuw jurkje, handtekeningen, applaus en speeches. En een feestelijke overhandiging van het eerste exemplaar.
Deze keer kwam het boek, zoals nu alles, in de vorm van een pakketje naar mijn huis toe. De doos, de poes, het boek, de schrijver.  Onder toeziend oog van de dochter, pakte ik het uit. Niks te leuk jurkje, gewoon in mijn ochtendjas op de vroege ochtend. Het boek daarentegen was stralend fris en nieuw. Het lag heerlijk in de hand en bleek, bij wijze van verrassing, voorzien van een soort glanslaminaat in het oog. Mijn naam stond op het omslag, natuurlijk – maar toch. Een brok gestolde liefde. Niet te dun, niet te dik, niet teveel, niet te weinig. Het was precies geworden wat ik wilde, beter kon ik het niet.

Ik ging niet speechen tegen mezelf, ik ging zelfs geen taart eten. Ik zuchtte, dat wel. Heel diep.