Veertig vierkante meter geluk

Dat wij met z’n allen veel te veel credits pakken voor onze successen. Ik las laatst hoe groot de geluksfactor eigenlijk is. Ook: geluk over waar je geboren bent, wat je meekrijgt, wat je gegund wordt.

Dus toen het ongelooflijke bericht kwam voelde ik me juist heel klein en stil.

Het ene konijntje

Twee jaar geleden schreef ik in een blog  dat ik had gesproken met een financieel adviseur die mij was aangeraden door leuke collega’s. ‘Je zit in de beruchte fuik,’ sprak de adviseur, ‘ofwel: the poverty trap.’ Op mijn leeftijd, als ZZP-er, herintredend, geen pensioen… en dan ook nog de krankzinnige huizenprijzen in Amsterdam… nee, dat zou nooit goed komen. Zijn bericht viel samen met een artistieke crisis en ik ben toen maanden van slag geweest. Ook al schreef ik hier manmoedig dat ik Bigwig zou blijken te zijn: dat ene konijntje dat wel uit de fuik ontsnapt.
En het onvoorstelbare is gebeurd: ik heb een huis gekocht. In Amsterdam. Terwijl ik dit opschrijf begin ik al te lachen, alsof het niet waar is. Het is een minihuis en ik mis mijn heerlijke huurhuis nu al. Maar dit huisje…. Ik vertel er spoedig meer over.
Eerst wil ik zoveel mensen bedanken die de afgelopen weken stiekem keihard met mij aan de slag waren om die fuik te openen. Ellen en Marcel, mijn financiële helden. Monique, mijn montere makelaar. Al die vrienden die me geld te leen aanboden (het zou nog steeds kunnen dat ik jullie bel een dezer dagen). Andere vrienden die eindeloos mee bleven rekenen en denken. Mijn uitgeverij die contracten versnelde en herdateerde. Sowieso iedereen die mij zoveel werk bleef bezorgen, dwars door corona heen. En natuurlijk de geweldige Imke die het huis voor mij – voor mij!- uit de Funda ratrace haalde.

Ja, dat is geluk. Onvoorstelbaar veel geluk.