Kipppenvel

De kersverse uitgever had de gedroomde werkkamer ingericht. Met overal planten, vogels voor het open raam en een heerlijke tafel waar de gesprekken met auteurs konden plaatsvinden.

En toen kwam covid. En lag alles een jaar stil.

Beroemde lunch

Ik was de tweede auteur die eindelijk live mocht langskomen. In juni kunnen er weer literaire werkbeurzen worden aangevraagd en ik wilde mijn idee voor een nieuw boek voorleggen.
De normaal zo drukke uitgeverij was uitgestorven, iedereen zat braaf te thuiswerken. De drukke lunch die daar altijd zo’n gebeurtenis is, gebruikten we nu met zijn tweetjes.
Maar het geluk!
Daar te zijn in de statige villa, al die boeken te zien, te ruiken, te ademen. Die verwachtingsvolle werkkamer in te nemen, er was zelfs een onderzetter van mijn boek om de koffiekop op te zetten. En dan urenlang – letterlijk – over boeken en schrijven te kunnen praten, mijn warrelige hoofd te kunnen legen. Een psychologische thriller wordt het, maar – zei ik tegen de uitgever – dit was ook het moment dat alles nog anders kon. Als het geen goed idee was, moest ze het zeker zeggen.

Ze vond het wel een goed idee. Sterker nog, ze kreeg ‘kippenvel’ bij de eerste (en enige) paar zinnen die ik had opgeschreven. Een dag later bood ze me een contract aan.
Dat geluk dus!