Haar vrijheid

Ze is dus een reiziger. Wat iets anders is dan een toerist.

Ze geeft niks om kleren, niks om luxe. Heel anders dan haar moeder.

Gletsjers en woestijnen

Al haar verdiende geld stopt ze in reizen. Niet naar mooie lodges of exotische festivals. Ze leeft bij voorkeur local met de locals. Dus gewoon koken met eten van de straat, soms slapen in de nachtbus, vaker bij vrienden op de bank. Zoals zij zelf ook vaak couchsurfers over de vloer heeft. En dus heeft ze ook vrienden over de hele wereld. Een beste vriendin in Chili, bijvoorbeeld. Daar zou ze heen gaan dit jaar, ze had er een jaar studiepauze voor ingelast. Covid gooide roet in het eten en, omdat ze ook geen beurs meer kreeg, vulde ze haar tijd met studentenbaantjes vanuit huis. Totdat ze op een dag toch… Het verlangen was te sterk. Of ze nou hier in lockdown of daar… En dan was daar in ieder geval die lieve vriendin die ze kende van haar studie in Mexico.
Dus verdween ze in februari. Trok ze dwars door Chili, met steeds quarantainepauzes. Ze was in gletsjers en in de woestijn, maar ook in groezelige steden. Leerde vrienden en familie van haar vriendin kennen.
En nu zit ze in Colombia, bij een andere vriendin. Er zijn dingen met roadblocks en drugscontroles op de weg. Reizen voor gevorderden. Maar als ik haar spreek via whatsapp zie ik een vrije en ontspannen jonge vrouw. Zelfs haar vriend in Nederland snapt: dit moet. Dit is haar vrijheid.

Dus slik ik mijn tranen weg met Pasen en op andere familiemomenten. Of morgen als ze jarig is en ik haar niet kan knuffelen. 24 wordt ze, dit prachtmens. Zij is gelukkig, dus ik ook.

(Maar pas je wel op lieve schat met al die roadblocks).