Hoogspanning

De examens zijn dus begonnen.

Er wordt al wekenlang geleerd, al maandenlang schoolexamens gemaakt, er is een countdown app op de telefoon.

Brief vol ellende

Twee weken lang staat alles onder hoogspanning. Beweegt zij, beweeg ik, beweegt de hele wereld om dat grote, dat eerste diploma richting volwassen zijn. Zo druk als op de middelbare school wordt het nooit meer. Weet ik. Vermoedt zij. En daarna lonkt de rest van haar leven, zoals dat ene moment dat je stilhoudt bovenaan de achtbaan. Naar beneden kijkt en weet: nu!
‘Uw kind wordt binnenkort achttien,’ waarschuwt de gemeente in een brief vol ellende. Als je achttien bent, moet je dit betalen en dat zelf doen en de kinderbijslag stopt meteen. Je zou willen – en niet alleen daarom- dat je dit moment kon bevriezen in de tijd. Dat nog hyperslimme jonge brein, dat alles opzuigt als een spons. Dat klein zijn en groot tegelijk, dat bijna-vrij zijn, die tomeloze levenslust. Zoals een bloem in de lente wel moet gaan bloeien, uit de knop barst, geen houden aan. Je wilt dat moment vasthouden, het van alle kanten bekijken en bewonderen. Maar het achtbaankarretje is natuurlijk alleen maar omhoog gekropen om nu – nu, nu!- naar beneden te kunnen storten.

Er scheen gisteren bij wiskunde door sommigen gehuild te zijn in de gymzaal, zo moeilijk. Maar dat was gisteren, dat is al afgetikt. Vandaag geschiedenis. En Frans.