De ergste fysieke pijn die ik heb gekend was bij de geboorte van mijn kinderen. De eerste keer vierentwintig jaar geleden.
De dag erna was het moederdag.
Slimme meid
Moeder worden is geen kunst (los van die pijn dan), moeder zijn daarentegen is iets waar je volgens mij niet eens voor hoeft te baren. Ik ken fantastische moeders zonder kinderen (of zonder eigen kinderen). Bij mij heeft het even geduurd voor ik me echt moeder durfde noemen. Ik weet nog dat ik een of andere cursus deed waarbij je jezelf moest omschrijven in een paar kernwoorden. Dat de trainer toen zei: ‘Jij bent een van de weinige vrouwen met kinderen die niet ‘moeder’ opschrijft.’ Liever presenteerde ik mezelf als goed in mijn werk, als schrijver, als reiziger… Ik was acht weken na de bevalling alweer aan het werk en nam in principe nooit vrij voor consultatiebureau of een ziek kind. Eén keer werd ik daarvan beticht en werd ik woedend. Dat kwam door de ietwat vervormde echo van de tweede feministische golf, denk ik nu: een slimme meid is op haar toekomst voorbereid.
Maar hoe heerlijk is het om ouder te worden! Om minder harde eisen te hoeven stellen aan jezelf, om kernachtiger te kunnen denken.
‘Ik wou dat jij mijn moeder was,’ zei een vriendin laatst tegen mij en dat voelde als een enorm compliment. De essentie van moederschap is voor mij: je armen wijd open. ‘Kom maar.’
‘Ik ben bij je,’ zei ik vroeger vaak tegen een kind met nachtmerries. Op een dag zei ze het terug, op een moment dat ik even verdrietig was: ‘Ik is bij je.’ Een oefening in moederschap, klein als ze was.
Vandaag vier ik alle moeders in de wereld.
foto: Sanne Kerkhof
