Acacia

Precies een jaar geleden overleed mijn moeder. Happy die-day mama!

Maria de Vogel is te vinden op de urnentuin in Driehuis-Westerveld. Heel mooi daar en met veel bekenden om haar heen inmiddels – maar ik persoonlijk vind haar daar niet. Ooit was het plan dat ze op Texel begraven zou worden. ‘Dan kunnen jullie altijd leuk daarheen komen.’

Schoonheid en troost

Dus dat is waar we zijn vandaag, mijn zus en ik. De sociale werkplaats op het eiland heeft van acaciahout een herdenkings-picknickbank gemaakt. Ik check het nog even bij mijn spirituele achterban, en zie daar: acacia ‘geldt vooral vanwege zijn harde en duurzame hout als symbool van de overwinning op de dood.’
Het bankje is heel mooi, we mogen het zelf neerzetten. De hele dag komen we er terug. Met champagne, met de honderden veertjes die onze moeder verzamelde en die we daar laten dwarrelen, en met het boekje waarin zij elke dag schreef over ‘schoonheid en troost.’ We lezen het aan elkaar voor. Veel schoonheid middels kinderen, kleinkinderen en door de prachtige lucht die Maria altijd weer wist te bewonderen in verschillende bewoordingen. Maar ook veel troost die kennelijk nodig was, onder alles ligt een diepe weemoedigheid en een hoopvol ‘vanaf nu gaat het beter.’ De lucht – wederom- hielp daarbij.

Dus als je naar Texel gaat, eet dan vooral een broodje aan de picknicktafel aan de Randweg, daar waar de wandelingen beginnen. En doe mij, mijn zus en vooral onze moeder een plezier: kijk omhoog. Altijd prachtig!