Foute mannen

Het halen van je covidprik is als de reünie van de klas waarin je niet wist dat je zat.

Dat zei iemand tegen mij. Het klopt!

1967

Ik stond daar dus een tijdje geleden in de rij met allemaal mensen uit mijn geboortejaar, 1967, en had dus ook alle tijd om mijn leeftijdgenoten te bestuderen. Wat ik zag: sommige vrouwen waren al echt ‘middelbaar’ te noemen, anderen juist heel elegant met hun hakjes en pakjes rechtstreeks afkomstig van hun interessante baan als advocaat of galeriehoudster. Voor wat betreft de mannen: allemaal grijs of grijzend, de meesten wat gezet rond het middel.
Je staat nogal lang te wachten en later moet je allemaal samen op klapstoeltjes, dus er viel me iets anders op: niemand van de 1967-mannen had ook maar enigszins oog voor de 1967-vrouwen – zelfs niet voor de hipste. Het was alsof wij vrouwen collectief onzichtbaar waren (ik herinner me dat gevoel van het boerendorp in Spanje).
De man met wie ik daar later over sprak (geboortejaar 1960) sprak uit wat ik dacht: mannen van boven de 50 zijn helemaal gewend geraakt aan downdaten.  De man in kwestie vertelde dat de vrouw met wie hij kinderen had nog zijn leeftijd had, maar dat zijn twee vriendinnen daarna beiden zeker tien jaar jonger waren. Dat is ook in mijn omgeving volslagen normaal.

Ik word daar best chagrijnig van. Baren en zorgen doet dingen met je lijf. Mannen lijken de dans nog wat te ontspringen en dat is leuk voor die mannen. Maar dat ze dan vervolgens jongere vrouwen aantrekkelijker gaan vinden, is onaardig en onhandig voor de zoekende vrouwen van hun eigen leeftijd; en bovenal heel onaantrekkelijk. Van die mannen.