So long farewell

Een soort zombie. Helemaal leeg.

Voor mijn gevoel ben ik al een maand aan het verhuizen. Aan het denken erover, aan het het regelen, non-stop aan het praten erover.

Engelen

Nooit vergeten: hoe dochter en ik aan de vooravond samen door het huis liepen om her en der stil te staan (‘kom mam, we gaan afscheid nemen van het huis’) en hardop en in gedachten te memoreren wat er allemaal gebeurd was. Het huis waarin we allebei groot en sterk zijn geworden, en dat ook voor ons samen zo’n fundament was. Vijf cruciale jaren lang. Ineens voorbij.
Daarna vertrok zij naar haar vriendin en ik met koffers en poezen naar J. Om van daaruit gisteren in alle vroegte weer terug te gaan voor -eindelijk – het echte verhuizen.
En natuurlijk wordt het nieuwe huis fijn, dat zie ik ik nu al. De ronde tafel staat al, de eerste goede gesprekken zijn er alweer aan gevoerd tussen het uitpakken van de dozen door.  Want er zijn natuurlijk allemaal onstoffelijke en vooral ook stoffelijke engelen om me heen.
Inmiddels is het nacht, veel te laat en morgen natuurlijk weer veel te vroeg. ‘Je ziet eruit als een geest,’ zei J net vriendelijk tegen mij – hij was zelf ook wel eens knapper eerlijk gezegd.
Ik zei het toch: zombie.