We gaan je huis heel lelijk inrichten

Ik liep over de grachten door de stille avond naar huis.

Ik had bij een vriendin gegeten en het was zo’n zeldzaam zwoele avond met toch bijna niemand op straat. Nu woon ik hier nog, dacht ik, en ik maakte een omweg.

Bankje

Ik stond een tijdje stil bij het allermooiste bankje, aan het begin van de Herengracht. Dat bankje is bekend geworden van die Ikea posters met de rode fiets. Hier zat ik zo’n dertig jaar geleden ook vaak. Toen ik nog op de gracht woonde en de huizenmarkt nog net iets vriendelijker was dan nu.
Vanmorgen belde de zoveelste dame van het verhuurbedrijf. Of ze iets mochten komen opmeten deze keer. ‘Kan dat niet gewoon wachten tot ik weg ben,’ snauwde ik. Ja, maar nee, ze moest echt even iets met gordijnen. Dat is jargon voor: we gaan je huis lelijk inrichten en dan krankzinnig duur verhuren zodat er heel af en toe een expat met teveel geld in komt en het verder leegstaat. Zoals het prachtige huis naast me waar ik in al die jaren nog nooit iemand op het beeldschone terras heb gezien en waar de dure hangmat nooitgebruikt staat te verschimmelen. Of het huis tegenover me in de straat. Ja, zo haal je de ziel wel uit een buurt.
Of nouja. Als ik zo bij het vallen van de avond op dat allermooiste bankje zit, vloeit de woede weer weg. Dertig jaar geleden was de betovering van dit uitzicht er ook al. Over dertig jaar zullen de grachten er nog steeds zo romantisch uitzien, wat zeg ik: over honderddertig jaar ook.

Ik hou zo verschrikkelijk veel van Amsterdam.