Ik wil John Ewbank en zijn vrienden altijd nog eens bedanken voor ‘de dag die je wist dat zou komen.’ Daarmee is alles meteen prettig duidelijk.
Die dag was namelijk maandag.
Champagne en foodtrucks
De school had er iets prachtigs van gemaakt. Toen de kinderen aan kwamen lopen in hun mooie galakleren, waren er bellenblaasbellen en muziek. En natuurlijk huilende ouders. Middelste dochter hield me nog een beetje in toom, ik wilde ook steeds dingen roepen, zoals: ‘Hup Sterre!’ En ‘Geweldig Ben!’ Daarna was er champagne en foodtrucks op het schoolplein.
Haar vader en ik hadden gekozen voor het hele pakket. Dus borrel daarna in de tuin van het Mandelahuisje, en tot laat uit eten met familie. Natuurlijk waren er een aantal dingen gek: dat de oudste zus in het buitenland zat, dat haar vriend en mijn J moesten werken, dat de oma’s er niet bij waren met al hun oudevrouwtjesgedoe (we proostten met de hemel). En dat de familie sowieso verbrokkelder was geworden.
Ik ging daar allemaal geen probleem van maken, niet vandaag. Vandaag vierde ik ook mezelf. Nee, ik was nooit luizenmoeder en in het ballenbad had je ook een slechte aan me. Maar ik heb dat kind wel mooi from scratch lezen en schrijven geleerd tijdens de wereldreis (diep respect voor juffen daardoor), ik heb haar op haar huidige school binnengepraat, ik heb haar diverse spoedcursussen gegeven variërend van Spaanse basis bij aankomst in Spanje tot Nederlandse grammatica bij aankomst in Nederland, ik heb haar heel vaak overhoord en planningen leren maken voor het leren, geholpen met boekenlijsten, opstellen, omgaan met lastige leraren… alles tot ze het zelf kon. En hoe!
Ik ben echt ontzettend trots op mezelf.
