Mijn zus en ik doken als dolfijnen door de golven, terwijl we allerlei dingen riepen zoals ‘Nieuw begin!’ En dat terwijl we allebei een hekel hebben aan zwemmen in de kou.
Zo herdachten we onze moeder, en spoelden de dagelijkse chaos van ons af.
Feestelijk vakantiehuisje
Een dag later liep ik alweer door het oude huis, waar de ziel al was verdwenen. ‘Ik wilde hier helemaal niet weg maar ik kan het niet meer betalen,’ zei ik met gebroken stem tegen de gladde jongen van het verhuurkantoor. ‘U heeft anders zelf dit contract afgesloten indertijd, dus het is uw probleem,’ zei hij ijskoud. Toen ik later nog even voor de deur stond zag ik de eigenaar – ook al zo’n jochie- als een dief in de nacht achter me naar binnen sneaken, duidelijk gehaast om het appartement nog chiquer en duurder te maken. Echt lastig voor ze dat er dan zo’n sentimentele Amsterdamse vrouw doorheen struinde natuurlijk.
Het begon te regenen.
In mijn nieuwe huis – dat nog steeds voelde als een feestelijk vakantiehuisje- wachtten de katten, na één nacht spoken nu verrassend ontspannen, en ook de man van Ziggo. ‘Een huis is pas een huis als er Internet is en TV,’ zei hij tevreden.
En een huis is pas een huis als je de zegen hebt gekregen van je dode moeder en de Noordzee. Dat zou ik er nog aan toe willen voegen.
