Mijn moeder was therapeute. En op een dag zat er een cliënt van haar in onze huiskamer. Dat kon toen nog gewoon, het was dezelfde informele tijd waarin sommige jongens uit mijn klas elke avond bij een leraar thuis gingen roken en drinken.
‘Jouw moeder heeft mijn leven veranderd,’ zei de cliënt. Ze had namelijk qua therapie de hele tijd naar het lied ‘Best friend’ van Helen Reddy moeten luisteren en begrepen: je beste vriend op de hele wereld ben je zelf.
Best friend
Kennelijk is die wijsheid over mij heen gesprongen naar mijn oudste dochter. Ik zie haar nog voor me zitten, een aantal jaren geleden. ‘Je doet alsof je leven alleen maar bestaat uit moeder zijn,’ zei ze, ‘maar je bent nog jong. Je kunt gewoon weer overnieuw beginnen, een nieuwe carrière opbouwen, een leuk klein huisje voor jezelf.’ Het was het laatste zetje dat ik nodig had om te gaan scheiden.
En nu is het zover. Ik schrijf dit vanuit mijn ‘leuke kleine huisje voor mezelf.’ En ik heb, vol liefde voor mijn moeder, Helen Reddy erbij gezocht op Spotify. ‘Who is always with you everywhere, who is on your side when others aren’t there…’
Het gaat goed! Ik ben vanmorgen tijdig opgestaan – voor mezelf. Heb me mooi aangekleed – voor mezelf, zelfs mijn nagels liefdevol gelakt. Espressootje erbij, Macje, kaarsjes aan- voor mezelf. En nu kijk ik om me heen naar het huisje. Zie: de laatste verhuisbloemen zijn inmiddels ook verlept, dat is niet leuk voor mezelf. Pak daadkrachtig de grote vaas op van de grond… en stoot keihard mijn hoofd aan de punt van de mooie schouw. Enorme bult, onmiddellijke koppijn.
Tsja. Jezelf troosten voelt toch een beetje als solo-seks: een beetje… eh… alleen.
