Zoë zat aan mijn tafel. Net klaar met de basisschool, later wilde ze misschien kinderboekenschrijver worden. ‘Eerst nog modemeisje, maar dat is alweer voorbij.’
We kenden elkaar niet. Zoë zou Noorderlicht lezen en ik een verhaal van haar. Daar zouden we over gaan praten.
Post its
Zenuwachtig was ze binnengekomen, haar moeder had ze heel stoer de Pijp in gestuurd. Eerst las ik Zoë’s verhaal, over het sterven van een pony – consequent beschreven vanuit het perspectief van het paard. Ik zag dat het klopte dat Zoë schrijver wilde worden, ik herkende iets in haar.
Daarna praatten we over Noorderlicht waar ze allemaal post its in had gestopt. ‘Hoe zit dat nou met dat personage Evi, wat gebeurt er met haar op zee?’ wilde ze weten. Al pratend zag ik het kwartje vallen: ‘Het is natuurlijk wel wonderlijk dat de namen van Ive en Evi omgekeerd leesbaar zijn.’ Even later: ’De hoofdpersoon wilde natuurlijk dat Evi bestond om er een voorbeeld aan te kunnen nemen.’ En, met een zucht: ‘’Maar uiteindelijk ziet Ive dat ze beter zichzelf kan zijn.’ Hier zat een kind met een helderder blik dan de meeste recensenten.
‘Dat je over dit soort dingen blijft nadenken,’ mijmerde ze, ‘dan komen er ook andere ideeën los in je eigen hoofd. Een dik boek wordt dan in je eigen hoofd nog dikker.’ Over sommige zinnen uit mijn boek had ze uren wakker gelegen, zoals ‘Slapen is een soort dood’ – daar zat ook een post it. ‘Was dat naar?’ vroeg ik. Ze schudde beslist haar hoofd. ‘Het was gewoon… alles klopte. Net zoals dat sprookje met die glassplinter dat door het hele verhaal terugkomt. Zo …mooi.’ Het woord was ontoereikend, zag ik.
Zoë is nog niet uit mijn leven, denk ik. Toen haar moeder haar kwam halen sommeerde Zoë haar om via de boekwinkel te gaan, ze wilde nu Het heksenhotel lezen.
Dat dus. Dat je die ene lezer gevonden hebt voor wie je het doet: de verhalen die je zo bloedig geschreven hebt, ook echt uitgeven.
