Als ergens Bohemian Rhapsody klinkt en je bent met iemand die NIET spontaan mee gaat zingen en alle stemmetje probeert na te doen… RUN.
Dat las ik laatst ergens. Ik moest er gisteren aan denken.
Buienradar
Ik probeer dus een traditie te maken. Voor het vijfde jaar naar Texel in een groot huis, alle kinderen mogen langskomen. Vorig jaar nog een enorme drukte – al was ikzelf in een soort roes aanwezig want diep in de rouw over mijn moeder.
Dit jaar een klein groepje, ook daar moet ik aan wennen. Dat het huisje ineens te groot is in plaats van te klein. Zo gaat het dus nu. Ik vertrek met Dunya en Josefien die vier dagen gaan blijven, de andere dochter en ook de zus en de neven komen later.
Als we op de boot staan begint het. De regen. Gelukkig doet de man van de fietsverhuur er heel lang over, maar als we eindelijk die fietsen hebben laat Buitenradar nog steeds alleen maar pieken zien. Langzaam daalt het besef: dit houdt niet op. We hebben geen regenjassen, geen auto en het is een dik halfuur fietsen naar dat huisje. Het is een beetje als het verhaal van de Berenjacht: dan maar er DWARS DOORHEEN. Eenmaal buiten begint de dochter te lachen: we hebben wind mee. Wat een geluk. De twee meiden beginnen keihard te zingen en ik vlieg achter ze aan, druipnat, maar koud is het niet. Tot aan het huisje – en dan nog een keer totaal doorweekt als we boodschappen gaan doen.
Maar daarna blijven we lekker binnen met boeken, spelletjes, Texelse biertjes. Terwijl de meiden douchen kook ik, playlist van Queen op de telefoon. Nog voor ze aan tafel zitten vallen ze me al bij, bijna gelijktijdig. ’O mama mia mama mia let me go. Beelzebub has a devil put aside for me, for me, for meeeeeee…’
Wat er verder ook gebeurt deze week, beter wordt het niet.
