Ik hou je vast. Jij laat me los. Ik sluit mijn ogen, nog even.
Lief leuk jongste kind, vandaag ben je dan eindelijk 18. Voor het eerst sinds je geboorte was ik daar niet bij om middernacht.
Roversdochter
Ik zie je dezer dagen in alle pasgeboren baby’s, de wezenloze blik van het nieuwe nog in hun ogen (en in die van hun moeders).
Ik zie je in alle speeltuinen, op ieder schoolplein, voorop iedere fiets, ik zie je letterlijk overal.
Ik hoor je stem in ieder kind dat ergens op straat ‘mama’ roept. Ik hoor je in nogal veel muziek, lees je in zoveel boeken, mijn kleine roversdochter, en ik staar ongepast lang naar blonde stoere meisjes met flodderjurkjes aan en een knuffelvarken slepend over de grond.
Het wordt bijna sneu in de supermarkt. Vla, sushi, die ene bittere chocola die precies de goede is, je rozenlimonade. Ze trekken allemaal mijn aandacht. De slopen met de wereldbol erop haal ik van mijn kussens af, die horen op jouw bed.
Maar maak je geen zorgen, dit is geen pathetisch verhaal. Juist nu niet. Vandaag is het feest!
En dat is het echt want ik kan maar niet ophouden met van je te houden. Te houden. Te houden. Te houden.
Jij die weggaat.
Jij die nooit weggaat.
