Heimwee

‘Toen we weggingen van ons fijne huisje op Texel heb ik de hele weg gehuild.’ Dat schreef ik als klein meisje in mijn dagboek.

Texel is de plek van mijn gelukkigste jeugd, jaar in jaar uit, de plek ook waar mijn moeder woonde. En na de scheiding ben ik er begonnen met een nieuwe traditie: elk jaar een groot huis huren voor mij en alle kinderen. Het was even zoeken, maar er ontstonden nieuwe rituelen.

Nest

Dit jaar was de jongste voor het eerst eerder weg. Rijles, werk, haar vriendin op het vasteland… De andere dochter bleef ook drie nachten, mijn zus kwam en ging. En voordat ik in het laatste weekend helemaal alleen zou blijven kwam J, die zich losscheurde uit alle drukte. Ik liet hem mijn Texel zien, voor het eerst, we fietsten uren door de wind, zwommen in de wilde zee, aten vis en lam, taartjes aan de picknicktafel van mijn moeder.
Zondagavond moet ook J weer terug, na de laatste pannenkoeken fietste hij naar de boot en ikzelf terug naar het grote huis voor de laatste nacht, alleen. In het huis waar de bedden nog opengeslagen lagen hoe de dochters ze hadden achtergelaten. Iedereen is wel iets vergeten: een dagboekje, een tandenborstel, een zonnebril, slippers. De barbecues nog in de tuin, overal zand, sporen, echo’s.
Maar zo stil.
‘Home is wherever I am with you’ zegt de spreuk hier aan de muur. Maar dan zou ik nu mijn thuis kwijt zijn. De komende week wordt de jongste achttien, ook in het huis in Amsterdam kom ik vandaag alleen binnen, voor het eerst in bijna dertig jaar.
Ik heb het nest opnieuw opgebouwd in Amsterdam, op Texel – en net toen ik wist hoe het moest allemaal… vlogen ze uit. Maar het blijft een nest, toch?

De regen is weer terug. Ik ga zo heel rustig naar de boot fietsen, met een grote omweg door de bossen. Nadenkend over al mijn zegeningen, het zijn er veel.
En dan moet ik maar eens gaan uitzoeken hoe het moet alleen.