De koude Noordzee. Het net niet lekkere strand waar het onverklaarbraar ruikt naar paardenpoep. De heide. Enorm veel gefiets in tegenwind. En gelukkig een huisje en geen tent.
Nee, 24 graden -zoals jullie voorspelden- wordt het niet. Misschien in het zuiden van Nederland of in Amsterdam maar hier op de Wadden is de wind best guur.
Picknicktafel
Maar het is dus wel míj́n Noordzee, mijn Texel, mijn moeders picknicktafel – waaraan we zitten met twee van haar dochters en een clubje kinderen. Voor het eerst picknicken we eraan, de herdenktafel met haar naam erop en ik voel: yes! de rouw is zacht nu, zoveel lichter dan vorig jaar.
We doen een ouderwetse speurtocht die escape room heet maar het principe is hetzelfde. En er worden strandritten gemaakt, garnalenvistochten, boswandelingen, lange fietstochten dus, de heide bloeit ongelooflijk paars en een dag duurt een week. Voor de kinderen zelfs nog langer als ze de halve nacht op het koude strand naar de sterrenregens gaan liggen kijken.
Dan vertrekt de ene dochter, de volgende blijft nog even. Ineens zijn we met zijn tweetjes, ik neem haar mee uit eten aan zee, dat kan nu zomaar.
Daarna op het strand naar de zonsondergang kijken. Dikke wolken voor de zon, weg zon, koud, Irish Coffee erbij. Weer fietsen, net voor donker thuis. Mijn grote kind en ik.
En mijn moeder die ziet dat het goed is.
