Wat er in Kopenhagen gebeurde

Vijf jaar geleden gebeurde er iets heel fijns in een onfijne tijd. En het gebeurde in Maastricht. Ik schreef er ook een blog over ‘Wat er in Maastricht gebeurde.’

Kort samengevat: ik zoomde even uit bij alle zwaarte van de scheiding op dat moment en daar zag ik… Dunya. De jongste dochter. Twaalf jaar, bijna dertien, een beetje aan haar lot overgelaten.

Perron 9 3/4

In een impuls gingen we samen even ‘op hotel’ in Maastricht. En daar voorzag ik ineens: hoe leuk zij en ik het samen zouden gaan hebben in het nieuwe huis (ik was toen net bezig het contract te tekenen). Plotseling was er nogal fel licht aan het einde van de tunnel.
En zo is het precies gegaan. In die vijf jaar daarna zijn Dunya en ik enorm naar elkaar toegegroeid, op elkaar ingespeeld. Ik stemde mijn leven en ritme op haar af, volgde haar puberteit op de voet, zag haar groeien tot de heerlijke jonge vrouw die ze nu is.
En nu is de cirkel rond. Weer een impulsreisje met zijn tweeën, naar Kopenhagen deze keer. Nu op het moment dat zij en ik allebei weer ons eigen weg gaan, ik in een nieuw huis – zonder haar dagelijks om me heen. Ik ben er een beetje over in de rouw, en nu in Kopenhagen zie ik: zij ook. Het nieuwe leven is nog open en ongewis, soms missen we allebei houvast. Maar deze stad omhelst ons, verleidt ons, verbindt ons. Door de warmte van de mensen, de tover van Tivoli, de schoonheid van de gekleurde huizen en kastelen, de verhalen die overal zijn. Er is een hotelletje met maar 1 kamer, ingericht als een jugendstil poppenhuis, het lijkt op perron 9 3/4. Daar wonen we weer even samen,  en het is helemaal niet leuk om hier vandaag uit weg te gaan. Tegelijkertijd hebben we er allebei zin in, deze keer is er geen tunnel met licht, maar gewoon twee grote deuren die wijd openstaan naar nieuwe levens.