J en ik gingen naar het nieuwe Holocaust Monument, dat met alle namen erop.
Gek als het klinkt: dat is echt een aanrader. Mooier nog dan het 9/11 namen-monument in New York.
Spiegellabyrinth
‘Voor de oorlog telde het telefoonboek van Amsterdam meerdere pagina’s van mensen die Van Praag heetten,’ plachten mijn ouders mij vroeger te vertellen. ‘En na de oorlog was dat gedecimeerd.’
Die Van Pragen vind je dus terug bij het Holocaust Monument, een hele wand vol. Wat vooral shocking is, zijn de vele kinderen die de oorlog niet overleefden, want bij al die namen staat dus hoe oud ze zijn geworden. Zoveel kleine Van Praag kindjes (en andere joodse kindjes natuurlijk) gingen dood voor ze puber werden, dat staat daar onverbloemd. Ik begin meteen te huilen bij ‘mijn’ wand , en me daar ook voor te schamen – alsof ik meer recht heb op tranen dan al die andere bezoekers.
Want het is dus super druk bij dat monument. Zei ik al dat het beeldschoon is? Vooral als je vanaf de overkant van de Weesperstraat ernaar kijkt: een spiegellabyrint in het groen, de hele straat -toch een van de lelijkste van de stad- knapt ervan op.
Een andere Van Praagmeneer staat ook al naast me te snotteren, we kijken elkaar een beetje gegeneerd aan. Het heeft ook iets van een klaagmuur. Ik pak een wit steentje uit het perk en leg dat neer. Ook dat doen meer mensen, bij Anne Frank ligt al een hele berg.
Later raak ik de letters aan, zoals ik anderen zie doen. Rust zacht Max, Jacob, Philip, Emanuel, Hannah en ja, jij ook andere Anna van Praag…
