Dit is echt zo’n cliché droom, zei ik in mijn droom
Dat je heen en weer rent met een kaartje op zoek naar iets belangrijks en dat je niet meer weet wat.
Droste
Een film? Gala? O nee, ik moet eerst naar huis om mijn galajurk aan te trekken… en dat je dan heel hard allemaal trappen op en af rent. In mijn droom werd ik wakker en zei tegen iemand hoe grappig het was dat ik net in mijn droom had bedacht: dit is echt zo’n cliché droom, met dat gezoek en die trappen. Toen werd ik echt wakker en bedacht: dit was nou echt zo’n cliché droom… en toen was er zoveel Droste-effect dat ik duizelig werd en snel opstond. Ik moest naar het gala.
Maar het gaat juist heel goed. Ik leer echt snel. De goede jurk van de leukste gala-vintagewinkel uit de negen straatjes, de goede kapper, op het goede moment voor de lens van de beste fotograaf (Lex de Meester!). Het festival heeft goede vibes, de zalen zitten vol (met afstand). Er zijn oesters en bitterballen, talkshows, inleidingen en films natuurlijk – fascinerende, rare, opwindende, lekkere films. Vrienden uit Amsterdam en vrienden van Vlissingen. Journalisten lopen af en aan, J voelt het nog niet maar die kan straks ongelooflijk trots zijn. En mijn oudste dochter spreekt professioneel in de talkshow en voor de zaal over feministische Latijns-Amerikaanse documentaires. Over trots gesproken.
Op Film by the sea voelt corona ver weg – al komt je het nog in allerlei films tegen. Maar het leven bruist er hier in Vlissingen keihard dwars doorheen.
