Festival!

Deze man. Die is in Vlissingen dus iets geweldigs aan het doen.

Namelijk: in coronatijd een filmfestival organiseren.. Net als vorig jaar.

Glamour

En niet een of ander klein filmdingetje, maar een festival met tienduizenden bezoekers, lezingen, gasten, talkshows. Op anderhalve meter. Met heel veel kunst- en vliegwerk.
Ik heb gezien hoeveel werk het het is, hoe krankzinnig ingewikkeld en soms tegen de klippen op. En het is niet dat J – want die is het natuurlijk – als festivalorganisator is geboren. Die doet af en toe ook maar wat, probeert dingen uit, flikkert op zijn bek als een kind in een nieuwe speeltuin. En gaat dan toch monter weer verder.
Ik vind dat cool. Juist omdat het zo zoeken is. En het is natuurlijk altijd tof als iemand zijn werk met overgave doet. Ook al betekent het dat ik J de afgelopen maanden veel heb moeten delen en nu al helemaal. En heb ik nu al maandenlang zo ongeveer dagelijks gesprekken over films, gasten, en zaken als ‘de groezelige achterkant van de Italiaanse cinema’, of leg ik af en toe de telefoon in het holst van de nacht neer met tuitende oren.  Er zijn stommere dingen om over te praten met je geliefde.

Morgen ga ik naar Vlissingen met mijn nieuwe galajurk in een koffertje. Soms vergeet J me in alle chaos mee te nemen over de rode loper. Beetje lastig vond ik dat andere jaren, na al die uren die ook ik in dat festival  heb zitten. Geeft niet, denk ik inmiddels. Ik fiks mijn eigen glamour. Van loslaten word je lichter. Dat is sowieso het thema van mijn leven nu.