Korte nachten

Tijd: 1 uur ’s nachts. Locatie: een verrassend druk, TL-verlicht kantoor vol met schalen snoep, fruit, rommelige stapels.

Festivaltijd, nog steeds.

’s Nachts maakt J zijn schema’s voor de volgende dag, excelletjes met gasten, ontvangsten, introducties. Ik zwerm om hem heen en zeur een beetje. Ben je al klaar? Zullen we gaan? Natuurlijk kan ik alleen naar het huisje, maar de intimiteit tussen J en mij bestaat deze weken vooral uit die nachtelijke wandelingetjes van kantoor naar huis, de laatste paar gesprekjes voor het slapengaan waarin hij niet gestoord wordt door voorbijlopende filmmakers, gasten, of telefoontjes waar hij blijft. Dus ja, dan maar moe, dan maar korte nachten.
Het lukt me nog steeds niet om alleen naar de film te gaan. Misschien dat ik op een dag zo volwassen ben, maar nu vind ik het vooral ongezellig om iets mee te maken waar je niet meteen over kunt napraten. “Ik lees jouw blogs en begrijp er niks van,’ zegt iemand, ‘het is toch heerlijk om met jezelf alleen te zijn.’ Ze zegt het een beetje medelijdend: wat is nou eigenlijk jouw probleem?
Wat wel heel goed gaat, zijn de interviews na de films die ik mag doen met makers en gasten. Daar draai ik mijn hand dan weer niet voor om. Zelfs niet voor een zaal vol mensen, onhandig staand met een microfoon en hard tegenlicht. En gisteren – of eergisteren, de dagen lopen hier zo in elkaar over – was het licht zo mooi en ben ik in mijn eentje over het strand gaan lopen. Liedjes in mijn hoofd, zand onder mijn voeten.

Maar ik ga dan tijdens dat wandelen wel meteen met dochters en vriendinnen appen om te zeggen hoe fijn ik daar loop. En foto’s maken voor dit blog.