Vijf dingen om te zeggen op je sterfbed

Mijn brein draait overuren op Film by the sea.

Dat veroorzaken de interessante gasten: filmmakers, filosofen, schrijvers. En dokters!

Zingen en dansen

Een tijdje geleden keek ik met J mee naar een film die potentie had te worden geselecteerd voor het festival. De son vivant heet die film, met Catherine Deneuve. Een vrij platte film over een jonge man die sterft aan kanker. Maar met een glansrol voor de atypische oncoloog, die zeeën van tijd nam voor zijn patiënten, echt luisterde en totaal eerlijk was, Bovendien zorgde hij ervoor dat er overal muziek was: bij de patiënten maar ook in het dagelijkse stafoverleg van de verpleging – dat vaak uitmondde in samen zingen en dansen.
Die dokter bleek echt te bestaan – hij speelde namelijk zichzelf. Tijdens het filmfestival van Cannes waar de film in première ging, scheen hij zelfs een staande ovatie te hebben gekregen. ‘Nodig hem alsjeblieft uit,’ zei ik tegen J, want wat is een festival zonder geweldige gasten? ‘Deze dokter werkt in het Mount Sinai ziekenhuis in New York,’ zei J, dus dat werd lastig. Maar wie niet waagt… J vulde online een patiëntenformulier in van het ziekenhuis en smokkelde zichzelf zo in de mailbox van de Libansese kankerdokter Gabriel A Sara. Waardoor we tijdens het festival ineens met de dokter op Zoom zaten, hij nam ook voor ons alle tijd. Het was een ongelooflijke ervaring. Zo’n wijze empathische man, verlicht bijna.
Een van de dingen die ik nooit zal vergeten, is dat hij had ontdekt dat er op je sterfbed eigenlijk maar vijf magic words zijn die iedereen zou moeten (kunnen) zeggen. Dit zijn ze:

Forgive me.
I forgive you.
Thank you
I love you.
Goodbye.

Ook in Vlissingen via Zoom kreeg de dokter een staande ovatie.