Want we gaan dansen dansen dansen.
De wereld is gekanteld. In één week ging ik naar de bioscoop, het theater, een museum, een concert.
Adrenaline
In de bioscoop was geen enkel plekje vrij en ik dacht dat ik dat claustrofobisch zou vinden maar nee. Het was alleen maar heel gezellig, samen de film Druk met de heerlijke Mads Mikkelsen kijken.
Ik ging dus ook naar het theater, naar Vis a Vis in Almere, een woest spektakel. Tussendoor trouwens nog in een restaurant eten, lekker binnen.
En gisteren dus naar het eerste concert dat er weer was in de Ziggo Dome. De Dijk bestond 40 jaar en J had connecties dus zaten we ineens op het Vipdek uit te kijken over een gigantische dansende mensenmassa waar wij deel van uitmaakten. Het had iets van koeien die weer de wei in mogen. Dansen zonder dat er iemand komt die zegt dat je moet gaan zitten. Allemaal keihard meezingen. Waanzinnig goede muzikanten. Een lichtshow en de lampjes van duizenden telefoons (wat we vroeger met aanstekers deden). Napraten na afloop, stuiterend van de adrenaline. Beroemdheden spotten, champagne drinken. Elkaar omhelzen.
Ik kan me heus voorstellen dat er mensen zijn die dit nog te veel vinden. Of te druk. Of te eng.
Voor mij voelde het als eindelijk lucht na heel, heel lang je adem te hebben ingehouden.
