Opnieuw en opnieuw zit mijn kind aan de keukentafel tentamens te leren, opnieuw en opnieuw gaat mijn moeder dood.
Gisteren ging Liefdeswerk eindelijk naar de drukker, over een week of drie is het in de winkel: het brievenboek dat collega Mireille Geus en ik schreven in de zomer van 2019, over schrijven en wat daar allemaal bij komt kijken.
Rouw
Het was alsof die zomer alle schijnwerpers op ons stonden, alsof er een soort blauwdruk ontstond van onze levens.
Redactie, eindredactie, drukproefcorrectie. Als een soort Groundhog Day sleurt het lezen van het boek me steeds opnieuw de tijd weer in waarin alles op scherp stond. ‘Tussen je 50ste en je 60ste gaan je ouders dood en je kinderen uit huis,’ zei een andere vriendin gisteren, ‘dat is zo heftig, het is echt rouw.’ De voorbode daarvan zie ik nu dus in dit brievenboek waarin haarscherp het moment gevangen wordt: de laatste dagen van het leven van mijn moeder, de opmaat naar het eindexamen van het kind.
Bij Mireille speelden andere dingen, maar minstens zo heftig. We waren het helemaal niet van plan, maar dat hele samengebalde leven van ons knalde de brieven binnen.
Ik heb geen idee of dit boek gaat lopen, brievenboeken zijn een specifiek genre. Wie het leest krijgt geen spijt, denk ik, het is allemaal heel zuiver en dicht op de huid (en het gaat natuurlijk, nog steeds, over het fascinerende bestaan van de schrijver en over schrijven zelf).
Maar al leest niemand het, ik ben zelf zo opgewonden dat dit boek eraan komt. Iets met houvast. En loslaten.
