Ik dacht lang dat ik de enige was met die referentie. Maar Connie Palmen heeft het ook. En Petra Stienen.
Ik bedoel de chicklit avant la lettre over een meisje dat Irmgard heette en haar leven opschreef. Ze had tubercolose maar toch was ze altijd op zoek naar ‘een dag met een sterretje’. Ik ben groot geworden met Irmgard en kennelijk Connie Palmen ook.
Flamencodochter
Dit was een weekend met heel veel sterretjes. De intieme flamencovoorstelling die ik zag met flamencodochter Chaia. Ademloos zaten we te kijken in haar stad, Utrecht, in een afgeladen schouwburg.
Of, andere uiterste: de voorstelling waarbij J en ik als enige in Tuschinski 1 zaten op zaterdagochtend heel vroeg. Iets voor zijn werk, wat een cool werk!
Dan waren er de vrienden die een sterrenmaaltijd hadden gekookt: vijf uur lang tafelen (denk langzaam gegaarde wilde eend en bij elke gang een andere wijn).
Daarbij vergeleken was de klimaatmars zaterdag flink afzien: koud en lang lopen (heen en terug), van die prikregen erbij. Maar toch, dat al die tienduizenden mensen daar dan maar weer liepen, met hun handgeknutselde bordjes, hun muziek, hun manmoedigheid. Noem het naïef, noem het te laat, noem het dweilen met de kraan open. Maar ook: een dag met een sterretje. Om met een andere schrijfheldin van mij te spreken (Emily Dickinson): “Hope is the thing with feathers that perches in the soul and sings the tune without the words and never stops at all.”
