Zit je daar te wennen aan je empty nest, worden weer huppekee al je afspraken gecanceld.
Volgens mij werkt iedereen weer thuis. Maar ik werkte allang thuis dus voor mij waren die paar afspraken juist een fijne afleiding. Zoals de vernissage van de tentoonstelling waar ik aan meewerkte en die meteen na de nieuwe maatregelen wordt geannuleerd.
Grimmig
Mijn dochter leest een wanhoopsmail voor van een student die ze begeleidt en die het niet ziet zitten om weer (deels) online te gaan. Zelf heeft ze ook weer de hele dag verplicht thuis zitten werken in plaats van op de uni. De andere dochter vertelt over hoe ze in het verkeer keihard is uitgescholden door een oude dame die schreeuwde hoe erg ze ‘kinderen zoals zij’ haatte. Iedereen is opgefokt, lijkt wel, grimmig. Gesprekken over 2G wil ik eigenlijk met niemand meer voeren omdat er altijd iemand boos wordt. Maar die olifant in de kamer lijkt wel steeds groter te worden.
Elke ochtend zie ik vanuit mijn slaapkamer in alle huizen aan de overkant de mensen wakker worden, allemaal poppenhuisjes in het donker. De gesoigneerde man met de krant, het meisje dat altijd met haar computer loopt te zeulen alsof het een baby is, de corpsstudent die in de zomer altijd zo hard staat te telefoneren op zijn balkon. Allemaal blijven ze thuis nu. En het oude mannetje in zijn armoedige keukentje, we zwaaien naar elkaar.
Dingen die ik kan doen in de beslotenheid van mijn huis. Dat er pannetjes op het vuur staan met draadjesvlees, dat uren staat te sudderen. Een fles wijn open, kaarsen en de geur van zelfgebakken speculaas. En dan liefst een soort winterslaap tot het weer licht is. Ik koop alvast een mooi nieuw dekbedovertrek voor mezelf.
