Het is donker in De Pijp en ik droom van de grachten en de huisjes van de Jordaan. .
De bomen in mijn straat zijn inmiddels kaal, de straat en de hoge huizenblokken ogen bruiner en hermetischer door de regen. Dat de winkels en cafés zo vroeg dicht zijn helpt ook niet mee.
Pannen en schalen
De katten en ik draaien rondjes om de tafel, het bed, het bureau. Maar echt klein is het eigenlijk alleen in de keuken – eerlijk gezegd vooral in combinatie met mijn flamboyante manier van koken. Met enige regelmaat stoot ik mijn hoofd aan keukenkastjes, rollen er spullen van planken, flikkeren er pannen en schalen op de grond.
Maar dat weerhoudt me er niet van om elke dinsdag nog steeds een uitgebreid driegangendiner te koken voor kinderen en aanplakkinderen. De traditie duurt inmiddels al vijf jaar en zo lang ze blijven komen blijf ik koken. Zelfs het opruimen de dag erna doe ik fluitend. In dat kleine keukentje dus.
Deze week hadden we iets fijns: de elektrische piano die stuk was gegaan tijdens de verhuizing, was eindelijk gerepareerd. Na het eten werd er gespeeld, en jongste dochter deed Nouvole Bianche, het stuk dat ze zichzelf had aangeleerd in het vorige huis. Eindeloos heb ik haar dat horen oefenen. Het was de soundtrack van de Haarlemmerstraat – en nu klonk hij in De Pijp.
