Vooral Anna

2021 in 121 blogjes, ik heb ze net allemaal doorgelezen.

En ik zag: vier boeken, drie vakanties, twee huizen, corona en vooral: een gekanteld leven.

Pleister

Het is ruim vijf jaar na de scheiding; dagelijks huilen -dat al een tijdje was veranderd in wekelijks huilen- is nu maandelijks huilen geworden.
En wéér veranderde alles. In 2021 ging namelijk de jongste dochter uit huis. Tegelijkertijd gebeurde het wonder: het lukte me om een huisje te kopen, voor mezelf alleen. Dat had ik een jaar geleden nooit en te nimmer kunnen denken. Keihard rukte ik de pleister eraf, van de ene dag op de andere had ik een nieuw, maar wel empty nest.
Vrouw in de ochtend, kind in de nacht. Misschien wel mijn mooiste en eerlijkste blogzin van 2021. En dit stukje, dat ik schreef in augustus: “En nu surf ik de laatste dagen op de blues van een ander soort pijn die eerder een soort groeipijn is. Het besef dat de Anna uit het theater, de Anna die werd geconsumeerd door het moederschap, de Anna die over de wereld reisde en over al haar angsten heen sprong, de Anna die overvallen werd door heimwee op een berg in Spanje, de Anna die de dochter was van Maria uit de Flesseman, en, ja, de Anna die zich bij vlagen verloor in de liefde, dat die Anna op dit moment eigenlijk vooral Anna is.”

Ik ga daarmee door in 2022, met vooral Anna zijn. Zingend, kokend, zuipend, schrijvend, huilend, lachend, struikelend en dansend. Kijken wat ik dit jaar ga meemaken wat ik nu nooit of te nimmer zal verwachten. Dank voor het meelezen en meeleven, lieve bloglezers, tot volgend jaar!