Hanenkammen en kruidenvrouwtjes

Kruisraketten nee,’ riep ik.

Ik was zestien jaar en liep met honderdduizenden mensen hartstochtelijk de vrede te bepleiten.

Powerful beyond belief

Het was 1983 en de toekomst was van een regenboogachtige schoonheid. Ik zou reizen, werken, liefhebben. Alleen die bom… die bedreigde de stralendblauwe lucht, die mocht niet vallen, nooit! Maar wij, met zijn allen, waren de zachte tegenkrachten, wij waren, zoals onze grote held Nelson Mandela zo mooi zei ‘powerful beyond belief.’ Dat zongen we, dat dachten we, dat doorstroomde ons als een warme gloed.
Een generatie later, bijna veertig jaar zelfs, loop ik weer in een demonstratie, per ongeluk deze keer.   J en ik zijn aan het wandelen van zijn huis naar de stad en dat blijkt precies de route van de anti coronamaatregelen demo te zijn. Net als vroeger zie ik de anarchistische punks, inclusief hanenkammen, naast lieve oude kruidenvrouwtjes en bezorgde moeders met kinderen. Ballonnen en spandoeken met grote rode harten, leuzen, bloemen. Heel veel van de dingen die worden geroepen vind ik ook – en ook dingen die niet worden geroepen zoals dat niemand kan leven zonder kunst.
Maar… de vlaggen van de allerlaatste partij waar ik toe wil behoren zijn net zo talrijk als de hartjes, iedereen is overal tegen en nergens voor – en waar zijn eigenlijk de jonge mensen de studenten van nu? Ik ga steeds dichter tegen de muren van de huizen aan lopen, zeg zelfs tegen J ‘Ik wil niet worden meegeteld.’

Plotseling slaat de stoet de hoek om en is het voorbij, als een vloedgolf die over, langs en dwars door je heen ging.
Daar sta ik dan, met mijn handjevol idealen.