Even for the record,’ zei ik, ‘wie van jullie heeft er wel eens een dickpic ontvangen?’
Het was tijdens mijn wekelijkse dinsdagdiner en er zaten tien jonge meiden aan mijn tafel. We hadden net polenta gegeten, en gestoofde gerilde paprika’s.
Onderzoeken
Bijna alle handen gingen de lucht in. ‘Oké,’ zei ik rustig, ‘en wie van jullie vond dat leuk of opwindend?’ Er bleef anderhalve hand over.
Dat veranderde de zaak. Tot nu toe dacht ik eigenlijk dat dickpics iets was van mannen van mijn leeftijd – vijftigplus zeg maar – die net de onbegrensde mogelijkheden van de telefoon hadden ontdekt. Zelf heb ik er ook wel eens eentje ontvangen, een dickpic dus, van een vage scharrel. Ik vond het vooral heel raar – en op zijn best grappig. Niet opwindend, dat zeker niet. Zo’n piemel zonder man eraan. Van alle leuke mannen in mijn leven, de serieuze schatjes zeg maar, heb ik nooit een dickpic gekregen.
Maar dit ging onder andere over Snapchat, toch veel meer het terrein van de twintigers.
Wat bezielt die mannen? Het stikt ineens van de serieuze onderzoeken, de mannen in kwestie denken echt dat vrouwen daar geil van worden, dat het hun kansen op seks vergroot. Hoe kan dat? Wat is er mis gegaan in de opvoeding van die mannen, die jongens? En hoe krijgen we het weer goed?
Door ze heel erg hard uit te lachen, denk ik. Om te beginnen. Kom op, mannen, jongens, wake up! Denken jullie nou echt dat het ons daarom gaat? Tsss, doe eens een beetje beter je best. Hup!
Dit staat bij J in zijn boekenkast, het is een of andere rare award geloof ik. Op iets lulligers dan dit heb ik hem nooit kunnen betrappen.
