Als je naar de kroeg gaat op een doordeweekse avond rond etenstijd, dan zit je daar samen met studenten en senioren.
De hele middengroep, dus de mensen met kinderen en gezinnen, zit dan thuis, dat heb ik me nooit eerder gerealiseerd (omdat ik zelf de afgelopen tig jaar op dat tijdstip altijd aan die familiedis zat).
Een postbode die zingt
Ik heb hier in de Pijp een tweede studententijd (de eerste, 35 jaar geleden, was ook in De Pijp). Weer ben ik alles opnieuw aan het uitvinden, nieuwe verbindingen aan het zoeken met mensen en plekken. Er rijden andere trams dan toen, maar op de markt staat nog steeds dezelfde stroopwafelman. De huizen zijn beter opgeknapt, maar er schieten nog steeds ratten voor je voeten weg, vooral bij het Sarpahatipark.
Ik heb is een postbode die zingt. Elke dag belt hij bij mij aan, de thuisschrijver, met bergen pakjes voor mijn werkende onderburen. ‘Hier is een paaaaakje voor 1 hoooooooog,’ jubelt hij door het trappenhuis en ik bedank hem ook zingend. Ja, dat is wel anders, de Anna van 20 had zeker niet teruggezongen tegen de postbode. En ook niet zo lang slap staan ouwehoeren bij de bakker, of de kaasboer. Ik voel me nu soms echt zo’n oudere dame met tijd teveel.
Ook het geweldige straatboekenkastje (dat was er toen nog niet!) werkt als een ontmoetingspunt, er staat altijd wel iemand een boek te zoeken. Laatst attendeerde ik een ander vrouw op het boek KUS ME WILD: ‘Misschien is dat wel leuk?’
‘O nee,’ schriklachte de vrouw. ‘Daar ben ik te oud voor, hoor, alsjeblieft niet; het lijkt me meer wat voor mijn dochter.’ Ik keek beter naar de vrouw, ze was echt niet ouder dan ik. Meteen voelde ik me zelf jeugdiger dan ooit. Hoezo te oud? Wat een onzin! Ik liep snel weg, met ontzettend veel zin om iemand wild te gaan kussen.
