Bot

‘Dat is leuk,’ zei de specialist die naar mijn x-rayfoto’s zat te kijken. ‘Dat is heel erg leuk.’

Het was de dag van Het Oordeel.

Tandenfee

Drie jaar geleden gaf mijn tandarts het op met mijn gebit. Ze stuurde me naar een specialist die schrok van wat hij zag. Mijn hele kaak was ontstoken en vier kiezen en een voortand moesten misschien getrokken worden. De aftakeling, daar was ie dan. En hoe moest ik dit in vredesnaam betalen?
Vrienden begonnen de ‘actie tandenfee’. En toen kwam de ongelooflijke Kitty in beeld. Elke drie maanden ging ik naar haar toe. Onder zware verdoving maakte ze mijn gebit schoon tot diep onder het tandvlees. En bovendien leerde Kitty me opnieuw mijn tanden te verzorgen. Mijn dochter stond vaak hoofdschuddend toe te kijken als ik weer eens gillend van de pijn met supersonische borstels in de weer was. ’Ik ben geen kind dat haar tanden niet kan poetsen,’ snauwde ik Kitty toe, ‘het doet gewoon zoveel pijn, en het bloedt zo hard.’ Kitty knikte en ging gewoon door, op haar eigen onnavolgbare wijze. In de stoel hing ze helemaal over me heen, drukte me bijna plat, ik moest zelf allerlei slangen vasthouden, het deed me ook wel eens denken aan een shiatsu massage.

Vandaag, drie jaar later, was het moment dat de specialist zou kijken of het gelukt was mijn kiezen te redden. En ja, niet alleen was alle ontsteking weg, er was ook zomaar nieuw bot gegroeid waardoor mijn voortand weer stevig zat. ‘Dat gebeurt dus echt heel zelden.’
Kitty en ik omhelsden elkaar terwijl ik haar een enorme bos bloemen in haar handen drukte. ‘We zijn door zulke diepe dalen gegaan samen,’ snikte ik bijna, de andere patiënten keken bepaald verbijsterd.

Maar kom op, hoezo aftakeling? Mijn bot is gewoon weer jeugdig gaan groeien!

(en alle tandenfeeën van toen: jullie geld heeft dit mede mogelijk gemaakt!)