Ik fietste bij het Amstel Station en van verre kwam mij een leuke man tegemoet, ook op de fiets, die riep: ‘Hé, Anna!’ Mijn hersens maakten kortsluiting en daarna gingen ze in de overdrive.
Hoewel we nu in dezelfde buurt wonen ben ik J nog nooit eerder zomaar tegengekomen. Ik schrok en hij ook. Het was sowieso op een plek met sterke aardstralen, vlak voor een café waar ooit mijn hele leven op zijn kop kwam te staan.
Hé Anna
Twee keer eerder kruisten de wegen van J en mij elkaar. Dertig jaar geleden toen ik mijn eerste baantje had bij een stichting waar hij in het bestuur zat. We vonden elkaar toen totaal niet aantrekkelijk. Vijfentwintig jaar later zat J ineens op mijn terras, ik serveerde hem witte chocoladetaart en zat middenin een scheiding. We maakten een vervolgafspraak en, bijna tegen onze wil vanwege de rare timing, groeide er meer dan dat. Nu denk ik: als die afspraak er toen niet van was gekomen, was dit het moment geweest dat we elkaars levens definitief in zouden zijn gefietst. J herkent altijd iedereen op straat dus die had ‘Hé Anna’ gezegd. Zijn afspraak was verschoven, die van mij net klaar (ik kwam van een school in de Bijlmer), het was prachtig weer en we zouden dan vast in dat ene aardstraal-café samen een drankje hebben gedaan. Dan zou hij hebben verteld dat hij dat weekend naar Schiermonnikoog zou gaan vanwege zijn festival. En ik zou – impulsief als ik op dit moment leef met de kinderen de deur uit- een vriendin hebben gevraagd daar ook heen te gaan. J zou wel kaartjes regelen. En dan was dat vast het moment geweest dat we verliefd waren geworden.
In ons boek Liefdeswerk zegt Mireille: “Als schrijver ben je geweldig goed in als/dan-gedachten, omdat je vaak zo verhalen verzint.” Ik vertel dit alles opgewonden aan J en hij zegt: ‘Ik weet niet, ik word hier heel ongemakkelijk van.’ Maar ik voel me God zelf!
