Cinema, zand, schelpen

Drie dagen naar naar Film by the Sea Schiermoonikoog. Waar de zon schijnt in een ijskoude lucht, de maan vol is en de sterren ontelbaar en waar het zand stuift over het laagwaterstrand.

En binnen in het dorpshuis de hele wereld aan je voorbij trekt met films uit Noorwegen, Oost Europa, Japan…   Wat bof ik toch met mijn leven, met deze leuke filmman als vriend.

Schelpenverzamelaars

Tussen de films door over het eiland struinen, overal zee, bos en duinen. Dansende hazen op het pad, de Oostenwind blaast ons bijna van de sokken.
Er is hier een prachtig schelpenmuseum, dat wist ik helemaal niet. De zoon van de oude vuurtorenwachter die met zijn gezin tienduizenden schelpen heeft verzameld, in de zomers langs de kust van Schier en in de winter in Azie, Latijns-Amerika, Afrika… 
Schelpenverzamelaars herkennen elkaar, in mijn tassen en jassen zitten altijd schelpen, mijn moeder had dat ook al. Schelpen zoeken is een van de fijnste dingen die er bestaan.
Het emotioneert me: al die schelpen uit verre landen. Zoveel schelpen die ik herken, die ik zelf ook heb gevonden ooit, op al mijn reizen. De grote, de roze, de slakkenhuizen en de kokkels, de parelmoeren en de sprietige, de zeesterren en de toverschelp. In schelpen kan je de de stem van de zee horen en die is overal ter wereld weer net iets anders.
Meestal liet ik ze achter op het strand,  maar ik deed ook veel schelpen weg bij de laatste vier verhuizingen, elk huis weer kleiner dan het vorige.

De Noordzee en de Waddenzee, ik hou zoveel van ze. Maar al die andere zeeën van  overal ter wereld fluisteren mij toe vanuit die duizenden liefdevol uitgestalde schelpen: hoor me, zie me, kom bij me, kom…