14 jaar geleden waren we op wereldreis met de Landrover. En daar, bij een vage grens met Turkije waren we ineens gestrand.
175 dollar exit tax, vroegen de corrupte grensbeambten aan ons. Onzin natuurlijk, maar we hadden wel geleerd dat je in zo’n geval gewoon moet betalen, zure appel enzovoort. Alleen: we hadden het geld niet. In elke land regelden we via de banken weer andere lokale valuta, en onze reservedollars waren al een tijdje op.
Een explosie van tranen en opwinding
Dus daar stonden we. Drie dagreizen door moeilijk begaanbaar terrein verwijderd van een plek waar we geld konden opnemen. Ik kon wel huilen van frustratie.
Toen was daar ineens die Iraniër, met zijn dochters op weg naar Damascus. Zonder blikken of blozen gaf hij ons 200 dollar. ‘We maken het over, je krijgt het terug,’ riepen wij, maar hij wuifde het weg. Integendeel, mochten we Iran nog bezoeken, later, dan waren we eregast in zijn huis. Dat hebben we ook gedaan, een maand daarna. Ik noteerde in mijn blog: Onze komst veroorzaakt een explosie van tranen en opwinding. We worden volgestopt met eten en snoep, ze maken vijf bedden voor ons op in de woonkamer en hangen ons vol met hun eigen juwelen (die we later weer stiekem in de badkamer achterlaten).
Dat het leven daar voor die vrije geesten ook ellendig was, en gevaarlijk. Dat schreef ik toen ook in mijn blog. Een tranendal.
De Oekraïnse vluchtelingen waar ik in mijn vorige blog over schreef zijn ook Iraniërs – dat wil zeggen de twee mannen. Jaren geleden gevlucht naar Oekraïne, daar een nieuwe leven opgebouwd, getrouwd, kind… en nu weer vluchten. Ik probeer het me voor te stellen.
De vluchtelingenstatus voor Oekraïners moet hier nog geformaliseerd worden. Ze willen graag wonen, werken, school, maar zitten nog steeds in een niemandsland, in Zaandam dus inmiddels. Extra frustrerend omdat ze amper Engels spreken. Gelukkig heb ik een lieve Iraanse buurman die hier al heel lang woont en die kan helpen met tolken. En in de tussentijd kunnen we elkaar via google translate berichten sturen en komen ze volgende week bij mij eten met z’n allen.
Mijn Oekraïnse vrienden kunnen al die vriendelijkheid bijna niet meer aan, strooien wild met woorden als ‘angels’, ‘embarrassed’, and ‘I remember you every day’ en dat ze bij ons in het krijt…
Maar natuurlijk niet! Nog helemaal los van het feit dat we hier te maken hebben met een keiharde oorlog, wij zijn één grote wereldbevolking en we bewegen mee met elkaar. De ene keer zit de een boven en de ander onder. Maar alles draait, alles is vloeibaar en beweeglijk. Als ik jou help, heel ik mezelf.
